Hiçbir zaman unutamayacağım geceler yaşattın bana. Her şeyin
elimden alındğı gün nefret besledim, yetmedi isyan ettim. Seni suçladım,
herkesi suçladım, kendimi suçladım da gene de geçmedi o lanet olası gece
aklımdan. Yastığımı ıslattım, çarşafımı söktüm, olmadı. Ama sen bana acıların
ebedi olduğunu, mutluluların bir gün bile sürmediğini, bundan tam bir yıl önce
yaşadığım tramvayı atlatmam gerektiğini neden öğretmedin?
Bir türlü öğretmedin
bana. Ben tam da şuanda geçen yılın acılarını taşıyorum hala. Unutmadım,
unutamadım. İnsanın içinde ükte kalan hayalleri unutabilmesi mümkün müydü?
Hayallerinin, umutlarını, emeklerinin bir gece de harcanabilmesi mümkün müydü ?
İşlemediği bir suç yüzünde insan cezalandırılabilir miydi? Söyle bana. Haykır biraz, konuş benimle. İnan başka
konuşacağm insan kalmadı senden başka. Hepsi birer birer kanımı emdiler de
doymadılar hala. Bir şeyler söyle. Biraz olsun yanan ateşime su serp benim. Bıktm dört duvarla konuşmaktan. Yatak odama
çekilip sessiz sessiz hıçkırarak ağlamaktan ben bıktım da kimse duymadı beni.
Duysunlar, gelsinler yanıma diye her gece sesimi yükselttim de nafile. Kendi
göz yaşımda yıkandım ben. Gene ben kendimi iyileştirdim, gene ben biraz olsun
gülmeyi hatırlayabildim. Nolur bak bana. Göz kırp, ses çıkar da ben göremesem
bile seni duyayım, orada bir yerler de olduğunu hissedeyim. Ne oldu. Sende
yoksun dimi. Biliyordum. Kimse yoktu zaten. Benim umutlarım, inançlarım çalınırkende
kimse tek ses edemedi. Ben gözlerinin
önlerinde her gün ölürken kimse görmedi. Nasılsın iyi misin diye soran kimse
olmadı. Unutmadım bana yapılan hiçbir şeyi, sadece sineye çektim. Biraz olsun toparladım kendi kendimi. Tuttum
elimden, sarıldım. Tam kalktm derken belki gene ağladım ama kalktm. Daha
doğrusu kalkmış gibi yaptım da zaten onlar için değişen bir şey olmadı.
Tam olarak nasıl yeneceğimi bilmiyorum. Belki de hiçbir
zaman yenemeyeceğim bir acıyı her anımda yanımda taşıyacağım. Benimle birlikte
daha da büyüyecek, yaşlanacak ve sonunda beni içine alacak. Benim isteyip, didindiğim,
çabaladığım ve neredeyse sonuna geldiğim emeklerimin elimden alınışını izledim
ben. Tırnaklarımla kazıdığım geleceğimin bir gece de harcandığını gördüm. Uzun
yıllar önce temelini attığım hayalimin bir gece de yıkılışını izledim. Her
şeyle tek başına mücadele etmek zorunda kaldım. Hala ediyorum. Dışarıya
çıktığım da artık en azından gülme maskemi takabiliyorum yüzüme. Ama bana
öğretmen gereken bir şey var. Bana, insanların beni unuttukları gibi benim de onları unutmam gerektiğini
öğretmelisin.
